می خواهم بنویسم...اما نمی دانم آیا تو آنها را می خوانی یا نه؟بر برگی از یاس شعرهای با تو بودن را می نویسم٬با نگاه سحر به افق دیده ات لبخند  می زنم.سیاهی را رنگ می کنم تا وقت زودتر بگذرد و تو زودتر بیایی٬بی تو بودن عمر مرا به انتها می رساند...با تو بودن همچو آتشی است که مرا در عشق تو ذوب می کند٬لبخندت را همچو آئینه ای به من بسپار تا هر دمم عاشقانه با نگاه های تو خاکستر شود.ماه شو و مرا از نقاب سیاه شب نجات بده٬چه بگویم که در تو اثر کند و تو مرا از هرچه پوچی است نجات دهی٬به نگاهت قسم که خیال مرا از تو گریزی نیست٬همیشه این منم که برای پرسشی ساده پریشانم:آیا مرا دوست داری؟

 

 

 

بردي از يادم

                دادي بر بادم

                               با يادت شادم

                                                دل به تو دادم

در دام افتادم

                از غم آزادم

                               دل به تو دادم

                                                 فتادم به بند


                                                             اي گل بر اشک خونينم نخند


                                                               سوزم از سوز نگاهت هنوز


                                                             چشم من باشد به راهت هنوز